Dakle, gotovo sve što ima veze s tim pojmom, neodoljivo nas danas asocira na Sjedinjene Američke Države i njihovu imperijalističku političku doktrinu 'rata zbog mira'.
Manjem broju ljudi je međutim poznato da Novi svetski poredak nipošto nije američki patent, već koreni te ideje sežu još u prastara vremena, a neki analitičari NVO-a tvrde da kontinuitet tog projekta postoji još od vremena jevrejskih kraljeva, tačnije od vremena vladavine čuvenog kralja Solomona. Kad govorimo o 'ratu radi svetskog mira', nipošto nije nevažno da je kralj Salomon vladao baš u periodu potpunog mira, bez ijednog značajnijeg rata i sukoba.
Čak je i samo ime Salomon izvedeno iz starohebrejskom imenice koja znači 'dete mira', odnosno 'mirotvorac', a vladaru koji je bio verovatno najbogatiji čovek u istoriji sveta – rat sigurno nije bio potreban. Nije teško povući paralelu sa modernim svetskim 'oligarsima', koji teže sva blaga sveta prvo staviti pod svoju kontrolu, a zatim, po uzoru na Solomonovu vladavinu, uvesti period 'velikog mira'. Postoji i teorija koja kaže, kako je za vremena gradnje raskošnog Salomonovog hrama začeto ono što danas poznajemo pod pojmom 'slobodno zidarstvo' - masonstvo. Naime, u središtu masonskog predanja nalazi se čovek po imenu Hiram Abif, koji je, prema priči što se pripoveda svakom slobodnom zidaru, bio ubijen gotovo pre tri hiljade godina prilikom izgradnje pomenutog hrama.
Zanimljiv je podatak da na gradilištu hrama nije upotrebljen nijedan čekić, sekira ili bilo kakav alat od metala, budući da je sve kamenje bilo pripremljeno i oblikovano u kamenolomu pre nego je doneseno na mesto hrama na spajanje. Čitava unutrašnjost hrama bila je pokrivena kedrovinom po zidovima i Borovica po podu, a zatim je sve prekriveno čistim zlatom. Uloga Hiram Abifa, graditelja hrama kralja Solomona, te okolnosti njegove jezive smrti, vrlo su jasno opisane u istoriji masona, pa ipak se on sam ne spominje u Starom zavetu. Svima onima koji bi hteli saznati nešto više o ovoj teoriji, preporučuje se jako zanimljiva knjigu Kristofera Knighta, pod nazivom 'Hiramov ključ'.
Ako su istinite tvrdnje da koreni masonstva i same ideje Novog svetskog poretka leže u legendi o Hiramu, onda nije teško zaključiti zašto je 1119. godine, pod vođstvom Huga de Paiens, viteški red Templara osnovan upravo na mestu na kojem se po predanju nalazio Salomonov hram. Templari su, kao i ostali crkveni viteški redovi, nastali iz duboke religiozne dinamike, a izvorna misija im je bila 'služiti iscrpljenim i obolelim hodočasnicima te štititi sveta mesta protiv nevernika.'
Privilegije, međutim koje je red dobio od Pape, na primer, pravo ubiranja poreza na područjima pod njihovom kontrolom, a i diskretna unutrašnja struktura reda, rezultirale su vrlo brzim usponom njegove moći. Takođe, osim svojih redovnih dužnosti, Templari su se bavili i jednom vrstom bankarstva, jer su im brojni križari ostavljali svoju imovinu na čuvanje. Svoju bankarsku praksu Templari će preneti i u Evropu, kada u XII veku presele svoje sedište u Francusku.
S vremenom i rastom finansijske moći, ovaj viteški red se sve više udaljava od svoje prvobitne namene, te postaje prepoznatljiv po sve izraženijom željom za kontrolom svetovnih vladara pojedinih država, a njihova tajnovitost ih je s vremenom dovela u ulogu 'političke sive eminencije' na evropskom kontinentu.
Uz Templare se vežu i brojne mistične legende, a njihovi obredi inicijacije, koje su kasnije preuzele engleske masonske lože, su u sebi ujedinili različite duhovne tradicije, ponajviše sufizam i 'Solomonsku mudrost Hrama'. Obred templarske inicijacije započinjao bi usmrćivanjem jagnjeta, iz čijeg su tela napravili uzicu i stavili je templarskom kandidatu oko vrata. Na toj uzici kandidat je odveden u tzv. 'Komoru za inicijaciju', gde je morao proći zastrašujuće kušnje i položiti ceo niz zakletvi o čuvanju templarske tajne.
Arheološki dokazi potvrđuju tezu da je templarski red imao i jedan važan praktični cilj – iskopavanje mesta na kojem se nalazio hram kralja Solomona. Templarski su artefakti početko XX veka otkriveni i u tunelima duboko ispod mesta na kojem se navodno nalazio Hram. Ti su tuneli bili usečeni u živu stenu, u smeru koji bi ih doveo tačno do onog mesta na kojem je navodno stajala – 'Svetinja nad Svetinjama' . Ova ezoterična praksa Templara, ali i njihovo sve veće materijalno bogatstvo, na početku XIV veka su jako zabrinuli i samog Papu Klementa, koji je tražio načina kako sprečiti dalju ekspanziju tog viteškog reda. Priliku je dobio 1307. godine, kada je templarski meštar Jackues de Molai došao u sukob sa francuskim kraljem Filipom IV, u istoriji poznatom po nadimku 'Filip lepi'. U oktobru te godine, na 'petak trinaesti' - koji je upravo zbog tog događaja danas percipiran kao nesrećan dan - evropski kraljevi na čelu s Filipom IV su odlučili da unište templarski red, a njihove tradicije zabraniti.
U ranu zoru, tog sudbonosnog petka, vojska se obrušila na hramove i stanove Templara, uhvativši nekih 15.000 pripadnika tog reda. U glavnom pariskom 'Templeu', koji je istovremeno bio i neka vrsta onoga što danas poznajemo po imenu 'berza', vojnici su pronašli tajnu komoru s lobanjom, dve bedrene kosti i beli mrtvački pokrov, što je odmah prijavljeno Inkviziciji.
Iako je Papa Klement V bio protiv brutalnog postupanja prema dojučerašnjim crkvenim vitezovima, većina Templara je pogubljena nakon 'neoborivih dokaza Inkvizicije'. Toj nesretnoj sudbini je umaklo tek nekoliko vitezova, i to iz luke La Rošel na atlantskoj obali. Oni su se uspeli 'dokopati' obala Škotske, a taj će podatak nekoliko vekova kasnije postati jako bitan, u kontekstu priče o stvaranju tzv. 'Škotskog masonskog reda'. XIV vek će u istoriji evropskog kontinenta, zauvek ostati zapisano crnim slovima, jer je samo između 1347. i 1352. godine, kuga odnela više od 30% ukupnog evropskog stanovništva (zapadno od Rusije). Kugu ili 'crnu smrt' u Evropu je donela mongolska vojska, a prvi slučaj zaraze zabeležen je u oktobru 1347. u sicilijanskom gradu Mesini.
Današnjem 'Homo Sapiens Technologicus' je gotovo nemoguće pojmiti s kakvim se osećanjem teskobe i užasa od nepoznate pandemije susrelo tadašnje srednjovekovno stanovništvo. Evropskim gradovima je zavladala panika, na velikim lomačama su spaljivana tela pokošenih od 'crne smrti', dok se ulicama širio nesnosan smrad još nepokopanih leševa. To stanje opšteg očaja i beznađa, oduvek je u istoriji predstavljalo 'plodno tlo' za raznorazne mistične i religiozne pokrete, sekte i tajna društva. Kad mu je izuzetno teško, čovek ima prirodnu sklonost poverovati u ono, u što zdrav i pribran nikada ne bi poverovao, a tu ljudsku karakteristiku su u vremenima kuge vešto koristile nove i stare vjersko-ezoterične organizacije, koje su epidemiju uglavnom percipirale kao 'Božju kaznu 'za krivovjerne.
'Ceh' u takvim vremenima od pamtiveka obično plaćaju Jevreji, dežurni krivci za sve svetske probleme, pa je tako, na primer, u francuskom gradu Strazburu 14. februara 1349. preventivno pobijeno oko 1.000 Jevreja, pre nego što je infekcija uopšte stigla u taj deo Francuske, a 1396. je iz Francuske isterano čak 200.000 Jevreja. Inače, u svim papinske zemljama su Jevreji u to vreme živeli uglavnom u getu, relativno izolovani od ostatka gradskog stanovništva. Taj osećaj diskriminiranosti kroz vekove doveo je kasnije do ogromnog procenta jevrejskih članova u tajanstvenim masonskim ložama. Valja nam na ovom mestu napomenuti kako je u tim vremenima Papa Klement VI pokušao raznim zakonima i intervencijama što više zaštititi jevrejsku populaciju od genocida, no u to doba je uvreženo bilo mišljenje kako su 'Jevreji ubili Isusa Hrista' i kako je na tom narodu pečat sotone. U Srednjem veku su Jevreje, često i na silu pokušavali konverirati na hrišćanstvo, a u mnogim slučajevima je to i uspelo, naročito u Španiji (konvertirani Jevreji 'marranosi'), gde je ustanovljena Inkvizicija pod vođstvom velikog inkvizitora Torkuemade. No i onda, kao i danas, Jevreji su bili jako dobro međusobno povezani i umreženi, pa su mnogi i nakon navodnog prelaska na hrišćanstvo, tajno nastavili da praktikuju jevrejske običaje, služeći neretko i kao 'špijuni' u crkvenim redovima.
Već je napomenuto kako je tadašnji Papa Klement V bio protiv brutalnog postupanja prema Templarima, a evo vidimo da je i njegov naslednik na jednak način branio Jevreje. Ako na lenti vremena kratko skočimo šest vekova unapred, lako ćemo uočiti identičan stav Vatikana prema pogromu Jevreja u nacističkoj Nemačkoj. Svim tim potezima brojnih Papa kroz istoriju, uprkos na prvi pogled dobroj nameri, ipak je zajedničko bilo jedno – žrtve genocida su ih percipirale kao neiskrene i 'alibi reakcije'. Teško se oteti utisku, s obzirom na istorijske činjenice o supremaciji Papinske države u srednjem veku, kako su ti pokušaji pomaganja Templarima i Jevrejima zaista obavljeni 's pola srca', a da je prioritet ipak stavljen na očuvanje crkvene moći nad svetovnim vladarima. Uostalom, španski kralj je, po preporuci crkvene inkvizicije 31.marta 1492. godine izdao tzv. 'Akt o izbacivanju' u kojem se naređuje svim Jevrejima da od 1. jula napuste Španiju i nikada se više u nju ne vrate, a ukoliko se poslije tog datuma nađu na tlu Španije biće ubijeni.
Zanimljivo je da je baka glavnog inkvizitora i najvećeg progonitelja Jevreja tog vremena Tomasa de Torkuemade, takođe bila Jevrejka. U tim vekovima je, zbog svega navedenog, rastao sve veći zazor prema Katoličkoj crkvi, a novi religiozni i duhovni pokreti su nicali kao 'pečurke posle kiše'. Nama su ipak zanimljivije one organizacije koje su nastale pre ovih događaja, pa ćemo se vratiti na Templare, koji su se nakon velikih smaknuća i zabrane Templarskog reda 1307. u bekstvu podelili na dve veće grupe. Jedni su se sklonili u Portugal i promjenili ime u 'Hristov red', postajući inicijatori velikih pomorskih ekspedicija toga vremena. No nama je zanimljivija ona druga grupa, koja je početkom XIV veka stigla do obala Škotske, zatraživši pomoć od tadašnjeg škotskog kralja Roberta Brusa. Vrlo je bitan podatak da je legendarni borac za škotsku nezavisnost, Robert Bruce već tada bio ekskomuniciran, te nije morao prihvatiti volju Pape, pa je malobrojnim Templarima ponudio utočište. Upravo ova malobrojna, ali intelektualno i duhovno moćna grupa templarskih vitezova, prema mnogima je zapravo 'karika koja nedostaje' u povezivanje ovog viteškog reda, s kasnijim nastankom britanskih masonskih loža. 'Službeno' objašnjenje kako su masonske lože nastale iz zidarskih i zanatskih cehova, nipošto nas ne bi smijelo zadovoljiti, budući da su to bila obična strukovna udruženja, kakvih i danas imamo na stotine, a nema i nikakvih istorijskih indicija da su sastanci takvih udruženja bili održavani tajno, niti da su se na njima praktikovali nekakvi mistični obredi.
Za razliku od cehovskih udruženja, između obreda vitezova Templara i obreda u masonskim ložama postoje brojne veze i sličnosti. Na primer, u samom središtu masonske lože je krug, koji se mogao iscrtati samo šestarom, a svetišta Templara su takođe bila kružnog oblika. Nadalje, crno-beli mozaik na podu svih masonskih loža (šahovska tabla), neodoljiva podseća na templarsku zastavu (Beau Seant), a poznato je da su i vitezovi Templari nosili donje rublje i rukavice od jagnjeće kože. Puno je, dakle relevantnija tvrdnja da su Masonske lože nastali kao direktan naslednik jednog dela templarskog reda, koji se ideološki potpuno odvojio od Katoličke crkve, za razliku od onog dela Templara koji je prebegao u Portugal, i kojeg je godine 1319. Papa Jovan ponovo odobrio bulom 'Ad ea ek kuibus', u kojoj se izričito naglašava da je Red Hrista jedini legitimni naslednik Templara. Na jednom drugom ostrvu su, međutim, njihova dojučerašnja braća kovala tajni plan osvete, povodecći se za kletvom svog pogubljenog Velikog Meštra. Na dan, naime svoga pogubljenja, templarski meštar Jackues De Molai je prokleo Papu i deset budućih generacija francuskih kraljeva, a to pogubljenje je igralo veliku ulogu iu kasnijoj mržnji masonskih loža prema Katoličkoj crkvi i katoličanstvu u celini.
Činjenica da su prve masonske lože nastale na tlu Velike Britanije nije s istorijskog aspekta nimalo upitna, a niti je službeni masonski dokumenti i knjige uopšte pokušavaju pobiti. Prvi javni sastanak londonskih masonskih loža, koji se dogodio 1717. godine, takođe je istorijski dokumentovana činjenica. Tada su, naime u londonskom Kovent Gardenu, spomenute nezavisne masonske lože objavile ujedinjenje u Veliku ložu (Grand Lodge) Engleske, koja će preuzeti svu istorijsku dokumentaciju i tajne svih londonskih i engleskih loža. Od toga dana, zaprepaštenim Britancima je postalo jasno, da su u njihovoj zemlji već duže vreme postojala odlično organizovana i umrežena tajna društva, koja su sada svoje postojanje i javno priznala. Rad masonskih loža od 1717. do današnjeg dana, bilo je nešto lakše pratiti nego onaj pre toga, ai sami masoni su od početka XVIII veka često izlazili u javnost sa dokumentima i knjigama kojima objašnjavaju suštinu masonskog poslanja.
Utoliko je zanimljivije i intrigantnije upitati se ko i šta su bili masoni pre 1717. godine i čime su se bavila ta okultna društva? Odgovor na ovo pitanje nikako ne može biti lakonski kratak i do kraja definisan, ma koliko ga se neki današnji teoretičari zavere, pogotovo oni bliski vatikanskim krugovima, takvim žele prikazati. U takvim jednostranim analizama prečesto se zaboravlja sam duhovni koren masonstva, koji seže još u davna istorijska vremena, najranije od početka gradnje Solomonovog hrama, a po mnogim istraživačima ove tematike – još i davno pre toga. Suočeni s toliko opsežnom, prečesto i kontradiktornom dokumentacijom o masonstvu i poznatim masonima, uporni istraživač je osuđen na upoređivanje raznih izvora i traženje zajedničkog nazivnika svih tih teorija i legendi o tajnim društvima. Moramo dakle uzeti kao nepobitno, da se masonska tradicija naslanja na mistična iskustva istorijskih filozofa, alhemičara te verskih i duhovnih učitelja. Komunikacija s duhovnim svetovima zajednička je svim tajnim društvima, koja se pominju kao moguće preteče masonstva i masonske ideje o Novom svetskom poretku. Autor: Romano Sole