Rozenkrojceri

    Ova dva pojma, hermetizam i alhemija,  nužno je ukratko i pojasniti, a počećemo s hermetizma, filozofsko-duhovne pravce nastalim na raskrsnici egipatske i grčke kulture, koji podučava kako 'svemir i ljudsko biće odgovaraju jedno drugom kao refleksije'. Drugim rečima, čovek je najsavršeniji odraz univerzalnog intelekta (Božansko poreklo čoveka) i ogledalo celokupne slike svemira u malom.

    Ništa manje važna za razumevanje masonstva nije ni tzv. alkemija, tajno učenje poreklom iz Egipta, koje je svoj procvat doživelo za vreme čuvenog švajcarskog alhemičara Paracelsusa, člana spomenutog bratstva 'Rozenkrojceri'. Paracelsus se rodio 1493. godine u jednom selu pored Ciriha, a veći deo svog života proveo je u avanturističkim lutanjima i putovanjima Evropom i Afrikom, na kojima je sticao razna zanimljiva duhovna i mistična iskustva. Na svojim putovanjima prikupljao je stare narodne recepte za lečenje raznih bolesti, ali i učio o tajnim obredima i tradicijama naroda s kojima je tokom svojih lutanja povremeno provodio po nekoliko meseci ili godina. U današnjem kontekstu, neverovatno proročki zvuči njegova misao, kako će 'razvojem intelekta čovečanstvo izgubiti instiktivno znanje o lekovitim travama', a Paracelsus se upravo proslavio po svojim čudesnim ozdravljena teških i neizliječivih bolesnika. U savremenoj istoriji će ovaj kontroverzni učenjak, ipak ostati poznat ponajviše po svom bavljenju tajnim znanjem, alhemijom, čiji je cilj bio službeno otkriti proces kojim će se neplemenite metale moći pretvoriti u zlato. No, iza ovog objašnjenja alhemije stoji zapravo magijski obred preobražaja energije, o čemu su vekovima posle detaljno pisali Sigmund Frojd i Karl Gustav Jung. Zanimljivo je na ovom mestu napomenuti kako je Sigmund Frojd bio član bečke masonske lože B’nai B’rith, a deda Karla Gustava Junga je bio Veliki meštar masonske lože Švajcarske. O tome, kao i o znanjima koje je dobio od dede progovara sam Jung u svom poznatom delu 'Memories, dreams and reflections'. Upoređujući neke Paraceslusove tekstove, s onima njegovih dalekih učenika, Frojda i Junga, može se lako primetiti da je pogrešno alhemiju shvatati kao hemijsku ili laboratorijsku operaciju; puno pre bi se ona mogla posmatrati kao jedna vrsta meditativnog postupka, a zamršeni alhemijski izrazi su zapravo bili metafore za izmenjena stanja svesti.
    Početak bratstva 'Rozenkrojceri' navodno se desio početkom XV veka, a ime su dobili po svom osnivaču, nemačkom avanturistu i učenjaku, Kristijanu Rosencrantz, ali učenje na koje se naslanjalo ovo bratstvo seže još u sredinu XIII veka, a ustanovio ga je mračni nemački mistik, Meister Eckhart. Ideje tog nemačkog teologa dominikanskog reda, vodile su gotovo 200 godina nakon njegove smrti, do velike revolucije u Katoličkoj crkvi, koju danas poznajemo pod imenom – reformacija. Pod reformacijom se danas podrazumeva duhovni i društveni pokret, koji se starim kontinentom proširio tokom XVI veka, a pod vođstvom sveštenika i doktora teologije, Martina Lutera. Na prvi pogled, Luterovim bunt protiv Rima bio je logična reakcija na nepravednu i nehrišćanske odluku rimskog Pape iz 1517. godine, kada je odlučeno obnoviti prodaju tzv. 'Indulgencija' - oprosta od greha, zbog izgradnje bazilike Sv.Petra u Rimu. Martin Luter je oštro ustao protiv takve politike rimskog Pape, te na vrata župne crkve u nemačkom Vittenbergu pribio svojih čuvenih '95 teza', u kojima objašnjava razloge protiv kupovanja pojedinačnog oprosta greha. Ovaj Luterov postupak danas svakako simpatizira većina svetskog stanovništva, te ga smatra opravdanim. No, važno je napomenuti da se na današnjim školama i fakultetima uopšte ne spominje i ona druga strana medalje, koja nam govori da je Martin Luter bio itekako upućen u mističnu misao Meistera Eckharta, štaviše, najbliži prijatelj i saradnik Lutera bio je okultist Philip Melanchton, nećak slavnog kabalista Reuchlina. Melanchton je bio poznat kao veliki zagovornik astrološke nauke, a napisao je i opsežnu Faustovu biografiju. Osim ovih veza, postoje i mnoge naznake da je sam Martin Luter bio iniciran u tajna društva. Luter je često s odobravanjem govorio o alhemiji, hvaleći je zbog njene 'alegoričnosti i tajnih značenja', a osim toga joj je priznavao i ulogu u 'usrksnuću ljudskog roda. U nekoliko svojih spisa, Luter je sebe nazvao 'meštrom s ispitom', što je bio izraz koji se kasnije primenjivao za masonskog inicijanta na određenom stepenu.

    Nastanak i agenda masonskih loža neraskidivo su povezane s jednom reči – SLOBODA. Od zabranjenog voća iz Edenskog vrta, preko Mojsijevog starozavjetnog izlaska iz Egipatskog ropstva, sve do rušenja Berlinskog zida, pojam slobode je izuzetno bitan za razumevanje filozofije spomenutih tajnih društava. Međutim, kao i kod svih ostalih sociološki ključnih pojmova; poput ljubavi, vere, istine, pravde ili mira, i ovde nailazimo na izuzetno fleksibilan prostor za različita tumačenja, koji opet otvara mogućnost manipulacije širokim narodnim masama. U vremenima pre osnivanja srednjovekovnih tajnih društava, 'borba za slobodu' je bio pojam upotrebljavan gotovo izričito u kontekstu oslobođenja nekih etničkih grupa ili pravo na veću administrativnu nezavisnost pojedinih država i gradova. Za shvatanje semantičkog okvira masonske interpretacije sveta, ipak je puno bitnije pratiti istorijski razvoj individualnih ljudskih sloboda, koji je danas u zapadnim zemljama uglavnom evoluirao u tzv. 'Građansko' ili 'civilno društvo'. Kroz istoriju se, iz raznoraznih slojeva društva mnogo puta pokušavalo ograničiti carevu ili kraljevu moć, no za našu priču o Velikoj Britaniji kao 'majci Novog svetskog poretka', ključan je dokument iz 1215. godine, poznat pod imenom 'Velika povelja sloboda'  - Magna Carta Libertatum. U to vreme od plemstva i naroda oštro kritikovani engleski kralj Džon Lackland ('Ivan bez zemlje'), bio je radi gubitka Normandije praktično prisiljen potpisati ovaj istorijski dokument, koji je dao određene povlastice plemstvu, a slobodni ljudi su dobili određene garancije protiv samovoljnih kraljevskih postupaka. 'Velika povelja slobode' je preteča onoga što danas podrazumevamo pod pojmom 'Ustav', a njen integralni tekst će vekovima kasnije poslužiti kao inspiracija autorima Američke deklaracije o nezavisnosti 1776.  i Francuske deklaracije o ljudskim i građanskim pravima 1789. Ono što nas u ovom osvrtu posebno zanima je geneza nastanka osnovnih uslova za donošenje ove dve ključne građanske deklaracije, koje su izdate u razmaku od sam     Nastanak i agenda masonskih loža neraskidivo su povezane s jednom reči – SLOBODA. Od zabranjenog voća iz Edenskog vrta, preko Mojsijevog starozavjetnog izlaska iz Egipatskog ropstva, sve do rušenja Berlinskog zida, pojam slobode je izuzetno bitan za razumevanje filozofije spomenutih tajnih društava. Međutim, kao i kod svih ostalih sociološki ključnih pojmova; poput ljubavi, vere, istine, pravde ili mira, i ovde nailazimo na izuzetno fleksibilan prostor za različita tumačenja, koji opet otvara mogućnost manipulacije širokim narodnim masama. U vremenima pre osnivanja srednjovekovnih tajnih društava, 'borba za slobodu' je bio pojam upotrebljavan gotovo izričito u kontekstu oslobođenja nekih etničkih grupa ili pravo na veću administrativnu nezavisnost pojedinih država i gradova. Za shvatanje semantičkog okvira masonske interpretacije sveta, ipak je puno bitnije pratiti istorijski razvoj individualnih ljudskih sloboda, koji je danas u zapadnim zemljama uglavnom evoluirao u tzv. 'Građansko' ili 'civilno društvo'. Kroz istoriju se, iz raznoraznih slojeva društva mnogo puta pokušavalo ograničiti carevu ili kraljevu moć, no za našu priču o Velikoj Britaniji kao 'majci Novog svetskog poretka', ključan je dokument iz 1215. godine, poznat pod imenom 'Velika povelja sloboda'  - Magna Carta Libertatum. U to vreme od plemstva i naroda oštro kritikovani engleski kralj Džon Lackland ('Ivan bez zemlje'), bio je radi gubitka Normandije praktično prisiljen potpisati ovaj istorijski dokument, koji je dao određene povlastice plemstvu, a slobodni ljudi su dobili određene garancije protiv samovoljnih kraljevskih postupaka. 'Velika povelja slobode' je preteča onoga što danas podrazumevamo pod pojmom 'Ustav', a njen integralni tekst će vekovima kasnije poslužiti kao inspiracija autorima Američke deklaracije o nezavisnosti 1776.  i Francuske deklaracije o ljudskim i građanskim pravima 1789. Ono što nas u ovom osvrtu posebno zanima je geneza nastanka osnovnih uslova za donošenje ove dve ključne građanske deklaracije, koje su izdate u razmaku od samo 13 godina, nakon što je teren za njihovu realizaciju pripreman vekovima.

    Preduslova za donošenje tih deklaracija i uzlet 'nove religije građanstva' bilo je dosta, ali najvažnije je bilo smanjiti uticaj papinskog Rima na pojedine kraljevine, u čemu je presudnu ulogu odigrao crkveni reformator Martin Luter. Već su spomenute Luterove veze i prijateljstva s kabalistima i misticima poput Reuchlina i Melanchtona, te kontinuitet njegove duhovne filozofije još od tajanstvenog Meistera Eckharta. Još značajnije i za našu ideju vodilju bitnije su međutim poveznice između Lutherovog nauka, s okultnim eksperimentima člana spomenutog bratstva 'Rozenkrojceri', švajcarskog alhemičara Paracelzusa. Zanimljivo je da je Paracelzus praktikovao još jednu mističnu tradiciju, koja korene vuče takođe iz vremena velikih egipatskih faraona – Kabala. Sama reč 'kabbalah' na hebrejskom znači 'primati', a pod 'primanjem' se ovde podrazumeva apsorbovanje i prihvatanje tzv. 'Tajnog znanja' starih kabalističkih majstora. Prema ezoteričnoj tradiciji, koja se umnogome da iščitati i iz biblijskih knjiga 'Starog Zaveta', ali i iz drugih malobrojnih pisanih izvora iz tog vremena, Kabalu je izučavao i sam Mojsije, veliki istorijski vođa jevrejskog naroda te utemeljitelj onoga što danas podrazumevamo pod judaističkom religijom.
    Mojsijeva 'inicijacija', ili uvođenje na 'viši nivo svesti' (što su danas standardni termini za prelazak na viši stepen masonstva u ložama), verovatno se dogodila prilikom njegovog izgnanstva u pustinju, u kojoj je upoznao mudraca po imenu Jitro, koji je u Starom Zavetu nazvan 'visokim sveštenikom'. Legenda kaže da je Mojsije u kabalistički nauk uputio samo 70 staraca, koji su kasnije te tajne pažljivo širili u poverljivom krugu izabranih mladih ljudi. Jedan od zaštitnih znakova kabale, od davnih vrremena je bio numerički simbolizam, ili bolje rečeno – numerički misticizam. Kabalisti su ogromnu važnost pridavali visoko složenim brojevima (poput Pitagorinog zareza, pi i fi), smatrajući kako su ti brojeve duboko ugrađenu u strukturu svemira, pa su na primer u četrnaestom poglavlju 'Knjige izlaska' u matematičkom nizu kodirana 72 tajna Božija imena. Nadalje, numerička vrednost hebrejskog imena Edenskog vrta jest 144, što je vrlo zanimljiv podatak ako poznamo vekovima kasnije napisano 'Otkrivenje Jovanovo' i rečenicu od 144.000 onih koji će u vremenima Apokalipse biti 'otkupljeni sa zemlje' u Raj (Eden). Ta 'igra brojevima' se u modernim vremenima prilično banalizirala, pa su je tajna društva često koristila kod planiranja nekih istorijskih prevrata, koji su se opet morali dogoditi tačno na datum kada je za njih nastupila 'najpovoljnija astrološka konstalacija'. 
    U više istorijskih izvora spomenut je, naime podatak da je mladi Paracelsus studirao u nemačkom Vircburgu te bio učenik glasovitog opata Trithemiusa, koji je u to vreme bio učitelj i još nekolicini poznatih 'magičara' iz tog doba, poput Johanesa Reuchlina, ujaka najbližeg Luterovog saradnika Philipa Melanchthona, od kojeg opet potiče nikad dokazana priča o 'pribijanjem 95 teza na vrata crkve u Vittenbergu) i Corneliusa Aggripe. Taj pak Cornelius Aggripa bio je kasnije pisac u okultističkim krugovima jako cenjene knjige 'De occulta philosophia', koja je bila pokušaj stvaranja enciklopedijskog prikaza praktične 'hrišćanske kabale', s velikim spiskom magijskih formula kojime se okultisti služe i u današnjem vremenu kompjutera i interneta.
    Pokušajem sintetizovanja hrišćanske i kabalističke tradicije bavio se i sam Paracelzus, ali i otac evangelizma Martin Luter, takođe jedan od ljubitelja duhovne filozofije opata Trithemiusa. Kad se prouče svi dostupni istorijski izvori iz toga vremena, čini se da je upravo Johannes Trithemius bio centralna figura jednog prilično dobro povezanog i organizovanog kruga ljudi; kruga kojem je pripadao i sam Martin Luter, ali i mnogi koje istorija navodi kao začetnike i glavne ideologe reformatorskog pokreta, poput spomenutih Philipa Melanchthona i Johannes Reuchlina. Taj krug ljudi možemo, radi više iznesenih razloga i poveznica, s potpunim pravom nazvati nastavljačima tradicije Rozenkrojceri. Značajan je i podatak da je najveći Luterovim zaštitnik u redovima Katoličke crkve bio upravo nadbiskup Vurzburga, Lorenz von Bibra, koji je u Vurzburg i doveo opata Trithemiusa, bivaju kroz celu jednu deceniju veliki pokrovitelj svih istraživanja koje je taj genijalni um sprovodio u tišini svog samostana . U kontekstu kabalističkog numeričkog simbolizma, spomenimo još samo da je opat Trithemius bio jedan od pionira na polju istraživanja tajnih biblijskih kodova i dešifrovanja skrivenih poruka koje su se nalazile u biblijskim tekstovima.

    Trithemius je važio za najvećeg poznavaoca okultne mistike brojeva u svom vremenu, a njegove knjige o poligrafiji bile su prva štampana dela o kriptografiji uopšte. Kada smo preko RozenkrojcerA istorijski kontinuitet masonskih loža tražili u vitezovima Templarima iz Škotske, nimalo nas ne treba iznenaditi ime manastira u kojem je stolovao opat Trithemius. Naime, to je bio manastir kojeg su osnovali škotski i irski misionari, a dobio je ime Samostan Sv. Jakova od Škotske ili kako su ga svi u gradu popularno zvali – Škotski samostan. Ako Veliku Britaniju s razlogom nazovemo 'majkom Novog svetskog poretka', bićemo strahovito nepravedni ne dodelivši Nemcima očinstvo nad tim projektom, i to ne samo radi činjenice da su 'Rozenkrojceri' nastali na tlu Nemačke, već i radi čitavog niza Germana koji su bili istaknuti članovi raznoraznih mističnih tajnih društava te buduća inspiracija inicijanata u masonske lože. Osim spominjanih Meistera Eckharta, Opata Trithemiusa, Paracelsusa, Corneliusa Agrippa, Philipa Melanchthon i Johanesa Reuchlina (a vjerovatno u tu grupu možemo ubrojati i Martina Lutera), postoji još čitav niz zanimljivih imena, koja su delovala nadahnuta doktrinama 'Reda Ruže i krsta '.  Nabrojimo samo one najeminentnije: Johan Sebastian Bach, Johannes Tauler, Jakob Beme, Albrecht Durer, Johannes Kepler itd U Italiji su pak ideje hermetizma pronosili čuveni Giordano Bruno i Gallieo Gallileo, koji je unapredio i dokazao Kopernikov heliocentrični učenje, što je početkom XVII veka bilo u suprotnosti s crkvenim astrološkim premisama, pa je Gallileo samo zahvaljujući svom javnom pokajanju izbegao inkvizicijsku lomaču. Papinska vatra je ipak progutala njegovog savremenika Giordana Bruna, kojeg je inkvizicija osudila zbog njegovog zalaganja za heliocentrizam, no pravi razlog je bio taj što je Bruno prakticirao drevne rituale starih Egipćana, iz čijih je zapisa sačuvanih u arhivi bratstva 'Rozenkrojcera' i saznao da se Zemlja okreće oko Sunca. O tim spisima su naravno znali i Vatikanski oci, kao što su mnogi od njih znali da je su Galilej i Đordano Bruno bili u pravu, no njihova harizma i omiljenost u narodu su označavali konkretnu opasnost za crkvenu hijerarhiju, te su kao takvi bili ubrzo upisani u 'knjigu nepoželjnih'.
    No ne kaže se uzalud da je 'samo jedna majka', pa se vratimo na područje Velike Britanije, u kojoj je tih dramatičnih godina s prelaza iz XVI u XVII vek delovalo nekoliko istaknutih 'Rozenkrojcera', a najpoznatiji među njima je svakako bio filozof, državnik i naučnik Francis Bacon. Bejkon je bio član tajnog društva zvanog 'Order of Helmet' - Red kacige, a deo njegovog neverovatno širokog stvaralačkog opusa bile su knjige koje su dominirale intelektualnim životom njegovog doba. Najpoznatije njegovo delo je svakako 'Novi Organon', u kojem je predložio radikalno nov pristup naučnom razmišljanju, ali za ovu priču je možda još značajnije njegovo utopističko delo 'Nova Atlantida', u kojem Bacon predstavlja viziju budućeg 'Novog svetskog poretka '. Ovo izvanredno važno književno delo, sasvim nepravedno se izbegava ozbiljnije spomenuti u modernim analizama geneze Novog svetskog poretka, pa na ovom mestu svakako treba opisati sadržaj i osnovnu misao ove Baconove utopističke vizije. Naime, za razliku od svog istorijskog prethodnika Tomasa Morusa, koji je svoju poznatu 'Utopiju' napisao takođe inspirisan Platonovom utopističkom idejom, Bejon se u svom delu još konkretnije naslanja na Platonovu 'Atlantidu' te uzima postojanje mitske Atlantide kao dokazanu istorijsku činjenicu. Knjiga je u javnost izašla tek 1627. tačno godinu dana nakon smrti Francisa Bejkona, a u ezoteričnim krugovima je ubrzo postigla kultni status.
    Najintrigantniji deo knjige u kontekstu Novog svetskog poretka, u kojem danas živimo nedvosmisleno, svakako je onaj u kojem Bacon kao 'Novu Atlantidu' predstavlja novi kontinent – Ameriku. Ako znamo istorijsku činjenicu da je Francis Bacon dolaskom Džejmsa I (istog onog kralja koji je na izradi svoje autorizovane verzije Biblije uposlio velikog kabalista Robert Fludd) na britanski presto postao kancelarom, a jedna od njegovih dužnosti je bila upravo raspodela zemlje u 'Novom svetu ', onda ćemo lako shvatiti da je Bejkonova 'Nova Atlantida 'bila mnogo više od puke utopističke vizije. Njegovo delo poslužilo je kao ideja vodilja mnogim budućim političkim odlukama na tlu Amerike, a ostalo je i trajnom inspiracijom modernih utopista poput HG Vellsa ili Aldous Huklei. Kada govorimo o Bejkonu, važno je spomenuti da je ovaj svestrani genije bio fasciniran tajnim kodovima i numerološkim šiframa. Na tzv. 'Bilateralnoj šifri', koju je Bejkon analizirao u svom drugom delu 'Unapređenje znanja', kasnije će se temeljiti Morseova abeceda. Bejkonovo omiljeno tajno pismo je bila drevna 'kabalistička šifra', prema kojoj je ime 'Bacon' imalo numeričku vrednost 33, a tu šifru nalazimo na naslovnoj stranici ili važnim stranicama mnogih njegovih dela. Posebno je zanimljivo da iste te šifre, kojima su se koristili i nemački 'Rozenkrojceri', nalazimo i u posvetama mnogih Šekspirovih izdanja, kao i na Šekspirovom spomeniku u njegovom rodnom gradu, Stratford-upon-Avenu. Mnogi istraživači britanske kulturne istorije danas smatraju da je pravi autor Šekspirovih drama zapravo bio baš Francis Bacon, na što nas navode brojne indicije i istorijska saznanja, no pravih dokaza za takve tvrdnje još uvek nema.
    Nedvosmisleno je, međutim, da su ova dva velika uma bila vođena istim duhovnim putokazima, koje su im u nasleđe ostavili njihovi istorijski prethodnici: Meister Eckhart, Christian Rosencrantz, Paracelsus, Cornelius Agrippa itd, a ti putokazi nas uglavnom upućuju na putovanje 'izmenjenim stanjima svesti '. I zaista, Šekspir je više no ijedan svetski pisac doprineo stvaranju naše kolektivne predstave o bićima i pojavama iz duhovnih svetova, te njihovom povremenom 'izbijanju' u materijalni svet. Mnogi teatrolozi i danas veruju da 'Macbeth' sadrži opasne okultne formule zbog čega njegovo izvođenje ima snagu magijskog obreda, ai ostali arhetipski likovi iz Šekspirovih drama, poput Falstaff, Othello, Kralja Leara te pogotovo Romea i Julije, imali su neverovatan uticaj na duhovni razvoj modernog društva. Posebno je zanimljiv lik vojvode Prospera, iz 'Oluje', koji je stvoren po uzoru na Elizabetinog dvorskog astrologa, čuvenog Džona Deejah, poznatijeg kao Dr.Dee. Spomenuti Dr.Dee je bio veliki engleski mag i kabalist iz XVI veka, čijim su životom i naukom podjednako bili inspirisani i Šekspir i Francis Bacon. Dee je verovao u skup matematičkih načela, za koja je smatrao da su temelj svemira, a svoje učenje o tome je sažeo u svom delu zvanom 'Monas hieroglifica'. Malo je poznato da je kraljica Elizabeta I toliko cenila spomenutog okultista, da ga je čak pozvala da na osnovu astroloških proračuna izabere datum za njenu krunisanje. Dee je doprineo i usmeravanju Elizabetine spoljne politike, a pogotovo kada je reč bila o naseljavanju Amerike. Dokumentovana je istorijska činjenica da je Dr.Dee na vrhuncu svoje moći dobio u vlasništvo golemo zemljište zvano Kanada, te da je njegova vizija Britanskog carstva podstakla i povela istraživačka osvajanja britanske krune. Njegove snove o 'velikom britanskom imperiju', Dee je ostavio u 'zavet' svom učeniku Francisu Bejkonu, koji će tu viziju kao što je već spomenuto, sažeti u svom poznatom delu 'Nova Atlantida'.
    Verovatno se moderni istoričari ne bi složili, ali je upravo tajanstveni Dr.Dee ideološki oblikovao i duhovno usmerio ono što će u britanskoj i svetskoj istoriji ostati zabeleženo kao 'zlatna Elizabetina era'. Treba spomenuti da je upravo Elizabeta I  ponovo i zauvek uvela protestantizam kao zvaničnu religiju Engleza, u čemu je presudnu ulogu svojom ceremonijalnom magijom odigrao opet Dr.Dee. Ako bismo stoga anglikanski protestantizam trebali opisati u dve reči, možda bi najrealniji i najprecizniji termin na kraju glasio – kristijanizirana kabala. Smrću Elizabete I 1603. godine, završila je zlatna era britanskog kraljevstva, a započelo je vek ratova, nesigurnosti i tektonskih geopolitičkih promena na tlu 'starog kontinenta'. Netrpeljivost zmeđu katolika i protestanata doživljavala je neverovatnu progresiju, što je rezultiralo tzv. 'Tridesetogodišnjem ratom'. Formalni povod za taj krvavi sukob bio je događaj koji će u evropskoj istoriji ostati upamćen kao 'Praška defenestracija', kada su u proleće 1618. protestantski pobunjenici doslovno izbacili kroz prozor nekoliko istaknutih carskih savetnika, sledbenika katoličkih Habsburgovaca. Taj događaj zapalio je iskru ratnog plamena, koji je u nadolazećih tridesetak godina prepolovio stanovništvo Nemačke, a celu Evropu unazadio u duhovnom i moralnom smislu. Predvodnik 'Katoličke lige' u tom sukobu je bila Habsburška Austrija.
    Moć, novac i status uvek su naravno bili važni za motivaciju pokretača velikih oružanih sukoba, ali uprkos tome možemo zaključiti kako je iznad svih istorijskih prevrata uvek stajala jedna metafizička i iracionalna misija. Sama ideja 'Svetog Rimskog Carstva', kojeg je godine 800. osnovao Karlo Veliki, bila je bazirana na idealu svetskog vođe, koji bi s Papinim blagoslovom držao na okupu hrišćanski svet, braneći katoličku veru i pokrštavajući 'krivovjerne'. Reformatorski pokret, Tridesetogodišnji rat i pogotovo jačanje engleske krune, doveli su naposletku do propasti ideje o 'Evropi ujedinjenoj pod rimskim carem'. Trebalo je posle toga proteći čak nekoliko vekova, dok se na tlu Evrope nije stvorila jedna slična globalna vizija – Evropska unija …
    Već je rečeno da, u slučaju da Veliku Britaniju nazovemo 'NVO majkom', očinstvo moderne ideje o Novom svetskom poretku svakako trebalo pripisati Nemačkoj. A što se tiče uloge Vatikana i Rima u celom tom projektu, potrebno je samo između redova iščitati istoriju antičkog Rimskog carstva, s naglaskom na godine 313. kad je 'Milanskim ediktom' označen kraj verskih progona u Italiji i 380.  kada će uredbom cara Teodosija I Hrišćanstvo postati zvanična religija u celom Rimskom carstvu. O tim događajima se baš previše ne uči u veronaučnim klupama, a oni su kasnije odredili tok moderne evropske istorije te na neki način 'fuzionirale' dotada nepomirljivo; religiju starih Rimljana sa izvornim oblikom hrišćanstva koje su pronosili Isusovi apostoli. Katolička crkva se vekovima trsila da ideju Novog svetskog poretka pripiše isključivo Britaniji, no kad malo bolje razmislimo, u pitanju je zapravo stoletna borba između dve verzije Novog svetskog poretka, one 'očinske' (pod vođstvom Vatikana i Nemačke) ili 'majčinske' (pod patronatom Velike Britanije). Prevlast u zadnjh nekoliko vekova, koju je boljim pozicioniranjem snaga na 'Novoj Atlantidi' (Amerika) izvojevala Engleska, stvorila je utisak kako su upravo Englezi ti koji su jedini imali viziju globalne svetske države. No istoriju, ali i sadašnjost nam jasno govori da je reč o dve suprostavljene vizije, s jednakim ciljem koji se zove – duhovna kontrola čovečanstva. Sve te osobine roditelja su se logičnim razvojem događaja manifestovale i na 'vaspitanju' zajedničkog deteta, nad kojim se i danas vodi borba za 'starate ljstvo', a reč je o Sjedinjenim Američkim Državama.
    Već smo napomenuli kako je naseljavanje novog kontinenta bio proces u kojem su jako aktivno učestvovali i 'duhovno-intelektualni gurui' engleskih vladara, John Dee i Francis Bacon. Poznavajući duhovnu pozadinu spomenutog dvojca, ne treba nas nimalo čuditi da je istorija kao jedan od ključnih događaja američke rane istorije zapamtila uplovljavanje jedrenjaka 'Maiflover' 1620. u luku iz koje se razvio današnji grad Masačusets. Taj brod je, naime prevozio radikalne kalvinistički misionare (Pilgrims), koji su početkom XVII veka bili nezadovoljni engleskom verzijom reformacije, smatrajući je nedoslednom. Spomen na susret i zajednički domjenak tih engleskih doseljenika sa domorodačkim indijanskim plemenom, koje im je pomoglo da prežive u surovim zimskim uslovima, i danas se u Americi slavi pod imenom 'Thanksgiving day'. Bitno je reći da američka deca danas uče znatno 'ulepšanu' verziju sopstvene istorije, koja spomenute događaje opisuje prilično šturo i nepotpuno, a ponekad i sasvim netačno. Recimo samo da većina Amerikanaca danas pripadnike posade 'Maiflovera' percipira kao izrazito pozitivne istorijske ličnosti, koji su prijateljevali s američkim indijancima, a bili u izrazitoj nemilosti engleske države, koja ih je progonila, proterivala i ubijala. Nije li, s obzirom na tu službenu verziju, u najmanju ruku čudno da je vođa te sekte Edvard Vinslov, samo 13 godina nakon uplovljavanja 'Maiflovera', postao, od engleskog kralja službeno postavljen, guverner novoosnovanog naselja Plimut? S engleskom krunom je odlično sarađivao i njegov sin i naslednik na guvernerskoj poziciji, Josiah Vinslov, koji je 1675. proglašen za vrhovnog komandanta svih britanskih vojnih snaga u 'Novom svetu'. Upravo u tom periodu beležimo i najveće pokolje američkih Indijanaca, koji su masovnim naseljavanjem britanskih emigranata silom postali gosti u vlastitoj zemlji.
    Prećutkuje se i činjenica da je u periodu od 1617.-1619. godine, dakle neposredno pre 'opevanog' uplovljavanja 'Maiflovera', indijanska plemena zahvatila dotad nezapamćena epidemija nepoznate smrtonosne bolesti, od koje je pomrlo i obolilo više od polovine indijanskog stanovništva na istočnoj obali Amerike. Je li virus uzročnik te tajanstvene pandemije namerno donešen jednim od engleskih trgovačkih brodova? Je li to sve skupa zapravo predstavljalo 'pripremu terena' za jedno od najvećih etničkih čišćenja u istoriji čovečanstva? Precizne odgovore na ova pitanja nažalost nećemo nikada dobiti, no ostaje dokumentovana činjenica kako je od 1492., kad je Kolumbo prvi put stao na tlo američkog kontineta, do raznih kolonizacija evropskih osvajača, ubijeno između 15- 20 miliona američkih Indijanaca. Genocid je to radi kojeg niko nikada nije krivično odgovarao, niti će ikada odgovarati, a 'hollivoodska fabrika snova' će se pobrinuti za to da u svetskoj kolektivnoj svesti stvori snažnu sliku 'simpatičnog Cowboy', nasuprot 'divljeg i večito pijanog indijanca'. Ni prva ni zadnja besramna falsifikacijA američke i svetske istorije.
    U periodu od samo šest godina, između 1660 i 1667., na području grada Londona su se dogodile ogromne promene, koje su označile početak istorijskog razdoblja organizovanog masonstva. Tajna društva koja su dotada delovala ilegalno, zatražila su od kralja Čarlsa II dozvolu za javno delovanje (no u javnost će otvoreno izaći tek pedesetak godina kasnije), a 1662. je osnovano 'Kraljevsko londonsko društvo za usavršavanje prirodnog znanja'  - The Roial Societi of London for the improvement of Natural Knovledge, institucija koja će do dana današnjeg zadržati ogroman uticaj na naučna i politička zbivanja širom sveta. Spomenute godine 1667., u Londonu je buknuo veliki požar koji je tokom četiri dana u prah i pepeo pretvorio 3/4 tadašnjeg Londona. Ko stoji iza podmetanja tog požara, možemo samo pretpostaviti, ali kad znamo da je glavni arhitekta u ponovnoj izgradnji britanske prestonice bio jedan od najuticajnijih masona tog vremena, arhitekta Kristofer Vren, nije teško pretpostaviti čijim je interesira odgovarala nova arhitektonska slika Londona. Izgrađeni 'novi London' bio je grad prepun masonskih i okultnih simbola, što je i simbolički označilo početak nove globalne ere te implementacije onoga što danas poznajemo pod pojmom NVO.
    Možda je najbolji primer za ove tvrdnje, analiza lokacije crkve Sv.Pavla u Londonu  - St.Paul ‘s Church, koja se nalazi u tzv. 'Tifferetu', to jest, centru 'kabalističkog Stabla života'. Naime, Kristofer Vren je kralju Čarlsu I. podneo novi ulični plan Londona, iz kojeg su izbacili sve stare i krivudave ulice, a nove ulice položili u skladu sa spomenutim kabalističkim simbolom. Inače, vatra koja će progutati London počela je  1667. u pekari Thomasa Farrinera, u srcu starog Londona, današnjem Sitiju. To mesto je i danas obeleženo spomenikom što ga je nakon požara projektovao Christopher Vren, nazvanim jednostavno 'Monument'. Ovaj spomenik, izgrađen između 1671. i 1677. visok je 61 metar, a nalazi se navodno na tačno tolikoj udaljenosti od nekadašnje lokacije Farrinerove kobne pekare. Ideološki cilj ponovne izgradnje Londona bio je jasan, 'raskrstiti' sa starim nasleđem iz doba vladavine Svetog Rimskog Carstva te simbolički objaviti početak 'nove političke ere'. Ideja vodilja novog društvenog poretka potiče dakle nedvojbeno iz 'rozenkrojcerske' tradicije, podstaknuta ponajviše ostavštinom Francisa Bejkona i njegovim monumentalnim delom – Nova Atlantida. Od tog trenutka, do dana današnjeg, cilj masonskih loža je bio podstaći razvoj društvenih odnosa koji će ljude dovesti do stanja razvoja u kojem će postati spremni na 'inicijaciju'. Masoni su radili i rade na stvaranju 'snošljivog i naprednog društva', sa izvesnom merom društvenih i ekonomskih sloboda, a koje će ljudima omogućiti uspešnije istraživanje 'spoljašnjeg i unutrašnjeg univerzuma'. Takva će evolucija neminovno za sobom povući mnoge promene, koje je u svojoj 'Novoj Atlantidi' neverovatnom preciznošću predvideo i Francis Bacon.
    Osnivanje 'Royal Societi of London' značilo je, u metafizičkom smislu napuštanje ideja baziranih na veri i idealizmu, u korist materijalizma i naučnog napretka. No, sve navedeno ne znači da je masonstvo u svojoj suštini ateističko, iako ga mnogi iz crkvenih redova danas takvim apostrofiraju. Naprotiv, masoni se u svojoj inicijaciji tradicionalno zaklinju da će 'proučavati skrivene tajne prirode i nauke, kako bi što bolje upoznali Velikog Arhitekta Svemira. Isto tako je manje poznato, kako su se mnogi slobodni zidari iz XVIII veka, a koje danas istorijska nauka ubraja u ateiste, bavili alhemijom i učestvovali u magijskim obredima. Viši redovi masonstva i danas teže direktnom i ličnom doživljaju duhovnih svetova, tj 'izmenjenim stanjima svesti'. Zbog svega ovoga, ali i svega što smo kroz ovu priču naučili o tradiciji Rozenkrojcera, bilo bi potpuno pogrešno nazivati masone ateistima, a mnogi ljudi koji sukob crkve i masonstva na taj način trivijaliziraju, nikad neće shvatiti bit i smisao masonstva, koja korene vuče sve do vremena kralja Solomona. Uostalom, ateisti nisu bili ni osnivači Sjedinjenih Američkih Država, ali su svi redom bili pripadnici engleskih masonskih loža, a većina potpisnika američke Deklaracije o nezavisnosti su u službenim dokumentima kao svoju religiju naveli – Deizam. Za one koji nisu upoznati sa pojmom deizma, kratko rečeno, 'deizam' je filozofsko učenje koje potiče od grčkog filozofa Aristotela, a zasniva se na premisi da 'izvan spoznatljivoga sveta postoji Bog koji je stvorio svet po svojim zakonima, ali ne učestvuje u razvoju i istoriji svog dela'. Godine 1774. se Benjamin Franklin u jednoj londonskoj loži upoznao sa vodećim engleskim intelektualcem tog vremena, Tomas Pejn. Paine je bio jedan od ideoloških naslednika Francisa Bejkona, a baš od njega i potiče ideja za stvaranje federacije američkih kolonija, koju je on već 1774. nazvao – Sjedinjene Američke Države.
   Potpisivanjem Deklaracije o nezavisnosti 1776., i zvanično je ostvaren masonski plan o stvaranju Nove Atlantide, ili kako bi je nazvao 'moderni Rozenkrojcer' Aldous Huklei – 'vrlog novog sveta'.   Autor: Romano Sole